شهر پر از ویرانی ست
ویرانه را به ویرانه ها نمی برم
تو اما
پیش دستی کن
آبادی را به خیابان بیاور
و بعد به خانه ی من
...

می خواهم گوشه ی تاریکِ این اغذیه فروشی بنشینم ،
و ساندویچ هات داگم را گاز بزنم ،
حتی اگر صدای جیغ و سوتِ میز بغلی که جمع شده اند تا سالگرد با هم بودنشان را جشن بگیرند ،
سکوتم را غلیظ تَر کند و نگ...

عشق زنِ نا زیبایی ست
شبیهِ من ،
که زانوهایش را بغل کرده
و در خلوتی دردناک
شاهدِ فرو ریختنِ تدریجیِ دیوارِ غرورش
چشم به دنیای مردی دوخته
که از جنونِ شعرهای ِشاعرش می ترسد ،

عشق زنِ نازیبایی ست
...

بگذارید از " او " بنویسم
فقط بنویسم


" او " تنها واژه ایست دو حرفی

که هیچوقت ، نه از شعرها بیرون می آیند
نه از تهِ فنجانِ قهوه ام ...

خیالتان راحت .
...

نه جمعه ست .... نه غروب !
اما ...
دلتنگم
دلتنگِ یک وجب پیاده رو
که سنگِ کفش های جفتمون را به سینه ی پاییزی اش بزند ..
دلتنگم و این حجم دلتنگی
در وزنِ هیچ شعری نمی گنجد ...
دلتنگم و ... (سه نقطه)
ی...