بگذار بسوزم من
شاید که شبی
بر دور سرم
پروانه شوی

بگذار بمیرم من
شاید که بیایی
بر صورت سنگی
بوسه بزنی

در زمستان تنهائیم
دفتر شعرم را در آغوش میگیرم
احساس سرما نکنم
گرمی شعرت در دلم رخنه کرد
جسم عریان مرا جامه تن کرد
آتشی در جانم من شعله ور کرد
اوج با تو بودن را تفسیر کرد
اینجا برای بی تو بودن دنبال...

صد جان زتنم رفت که بیاید به لبش ،
جانم...!

حاجیان همه حیرانند
در طوافم به دور تو
من به معراج می روم...!

دست تبانی زلف تو باد صبا...
شهری به آشوب کشید
من ماندم و ناله و غم
آهی که این شانه کشید ...