بیا با من جفا چندان با من
گرفتارم گرفتاری بیفکن
چه دارم جز دلی برکنده دنیا
که هرلحظه به دل گویم برکن

نباشی ظلمتی آید جهان را
بیایی...

سحر ای سحر
بر ستون فریاد بر زنجیر سکوت
هرآنچه گذشت شب بود..
در فصل ناتمام جمجمه ها
بهار عقل طوفان است،
در چروک و چین جمله ها
چهره ای بود ناشناس،
پیرمردی به نام فقر
گمگشته در نقش سراب آینه ها
بر بساط ...

از غمی سرشار، تهی از لحظه ها جاری
مانده میراثی مرا ای روزگار،
یادگار از ژنده پیری میشناسم من..
زآنکه بودش آدمی جز آدمیت،
رفته هرجا بهر یک جا، گریه دارد قوم ننگش
درد بغضی من که دارم
رعشه بر دستم غمی ...

شکوت آه دلی با جان مگو
اهل دل را اهل جانان بایدش
گر ملول از خدمت سلطان خویش
خویشتن را قدر سلطان بایدش

آنکه میخواهد طلب در رنج ما
در درون آرامش ...