سلام؛ این آخرین شِعره عزیزم!

که واسه َ ت تویِ این قرن، می نِویسم

بمونه واسه َت از من یادِگاری

یه "دُرواژه" از احساسِ نَفیسَم


قلم نَم نَم قدم زد روی کاغذ

تَنش آبستَنِ ردِّ قلم شد

خیالِ تو قلم رو...

من و یک درخت تنها
گوشه یی پرت تهِ دنیا
هر دو دربندِ زمینیم
گیره پای رفتن ما...