در آسمان اتاقم ابری چکید و رفت...

در این حیات شبانه ام

شعری نهفته..

و دستخط دیگری.... و صدایی..

پریشانم

پریشان تر از غبار

در دستهای نور

جانم آکنده از ابهام

حیران شمع کوچکی در باد

که اشکش در زمین امید میکارد

و من عمری ...

نشسته در حصار خویش

زندانم

اکنون ..

درون روزنه های نگاهم...