«شب»
*

پیراهنش مشکی‌ست، شاید شب عزا دارد
شاید درونِ سینه‌اش داغ و بلا دارد

شاید نمی‌دانیم‌‌ از زخمی که دارد شب
شاید که در دل کینه از عیش و صفا دارد

دائم شهاب‌از عمد شب را می‌زند با سنگ
از درد شاید ...

«کَشتیِ گَشتی»

هرگز نگو شخصی غنی، آن یک فقیر است
ظاهر ملاکِ چشمِ انسانِ حقیرست

سُخره نگیراز پوشش هم‌کیشِ درویش
عالِم به عالَم چشمِ او از زرق سیر است

هرگز نخور گولِ توان و زور و بازو
زیرا برای فیلْ ...

«سنگِ خارا»

"دلِ‌من" ریگِ گیرِ بَندِ صحراست
اسیرِ لوتِ عشقت،ْ لاتِ شیداست

منم سنگِ صبورِ غصّه بی‌تو
جوارِ خارِ ماتم سنگِ خاراست

کنارِ من نشسته کوه و نی‌زار
نباشی، صوتِ غم با بینواهاست

نفس‌هایت پُر...

«حامی»

ای که در گویشِ شاعر تو به من کاکامی
یا تو خواهر! دَدِه‌‌ام هستی و پیشم نامی

یارگیری بکن از "ذوق" برای کامت
غلبه تا بکند هنگِ تو بر ناکامی

نامِ "آرام" برازنده‌ٔ اقیانوس‌ست
پس بزرگی اگر ای دو...

«غزلِ یار»

ای کعبه‌ٔ من! دورِ توِ دوّار بچرخم
با قُطرِ زیاد و کمِ پرگار بچرخم

با پرچمِ لبّیکْ منم کفترِ زوّار
حولِ حرمِ عشقِ تو هربار بچرخم

حتی چه قشنگ‌ست به ما سایهٔ نازت
بر سروِ تو با پیچکِ دیوار...