دست در دستم گذاری تا جهان را طَی کنیم
تا سعادت را سوار و رُو به هرجا هَی کنیم؟
لحظه ای غافل شویم از داغ و دردِ روزگار
حرص و آزِ زندگی را مثلِ زهری قَی کنیم؟
عاشقانه پر کشیم از عرضِ دون تا مرزِ مهر
ساغ...

من غم را،
در قامتِ غروب
قرائت می کنم،
تا قلّه هایِ قداستِ خدا
جایی که فرشتگان،
با شور و شادی غریبه اَند

پیشه ی من،
گره خورده است به ایمان
و اندیشه ی نانم،
به نِسیان
این سرگذشتِ گذشتهِ من است
گویا سر...

تا عشق، نبینی و ندانی که چه هست؟
با خطّ و خیالات نخوانی که چه هست
آن، جامِ جهان بینِ جمال است به جان
بی عشق ندانی که جوانی به چه هست ( مقصود )
...

کاش این خاوَر مِیانه بی مِیان و سَر نداشت
سنّتِ جنگ و جَدل، با مُسلم و کافَر نداشت
خالی از سُکنایِ انسان بود و بی آب و علف
زیرِ خاکش، معدنِ بی پَیِّ نَفت و زَر نداشت
سرزمینِ وحی امّا جویِ خونَش جاری ا...

من آن سَحَر دورم که،
نا دمیده غروب کرده اَم
و آن صدایِ صبورم که،
نا رسیده رسوب کرده اَم

من آن رَهروِ خسته اَم
که در انتهایِ هر بن بست،
دوباره آغاز می کنم
آن زندانیِ در خویشم که،
با خیال پرواز می کنم
...