کسی یافتی که قلبش همچو خورشید
بر او مان و بشر ها گو که دورشید
که او را قلبی بهتر ، از چه زر ها
که هر کس او بدیدش گو که کور شید
...

هرچه کردی گر زمان رسوا کند
هرکه هستی باش پیدات می‌کند

آنچنانی که کف رو دریا
بر دل هر موج سوارت می‌کند

ما آمده و درد و غم و اندوه بدیدیم
گر ظلم و ستم را به یه نقاشی بدیدیم

چون درک بدان قلب که قوی بود ما را
طعم آن درد بدو خفته و ، آن را دیدیم

نوبت ما سخت بُوَد لحظه دیدار قلوب
خشت آخر چون بخون آلوده ب...

آدمی را هرچه بودش ادب است
بر کف هرچه ترازوها زر ، است

تربیت را چون نباشد در کسی
جان دهد تنها به مرگ بی کسی

آنکه در عمق وجودش احترام
هرکه گردش اید او اوج مرام

عسلی را هرزه ی هرجا شود
جمع دورش را بس...

جام خونیم را به سر برده بسی می بوده است
بر دلت راه بهشت را جوی خون پوشیده است؟
این چه رسم بود و کجا آمد که انسان بَرده بود
لعنتی بر ذات آنان که چنان افکارها ساخته بود...