ذات انسان چو گیاهی سبز و خرم
در کنارت ریشه ایست محو و محکم

آن روز که شود ترک محبت رفته رفته
از ریشه شود خشک ، این گیاه خفته

یا که خودت هوا بدارش گل دهد باز
یا که ز اول بر دلش چو نی نزن ساز

هرچه ک...

آنچه ز ما رسید و قسمت درهم
از کرده خویش و زندگی بد کردم
گر هزاری که شوم عفو عزل
پر ز گناهم همه درهم بر هم

رتبه از تنهایی انسان بگیرد نشأتی
جامه را همراهی ما گر بگیرد کهنگی

صبر سیر زندگی را قدرتیست
درک هر رخ دادگی را برتریست

هرچه بینی غرق آن ریشه بدون
محو آنی یا برون یا اندرون

طالب علم را ز آخر مستی اس...

یا علی جان تو کجایی،چو بینی رخت تنگ پوشیده اند
که همه بر ذات خویش ز شیر گرگ دوشیده اند
به کدامین یک مسیر ها سوق شدیم رفتیم که آن
آدمان از سیر جنگل که فقط قانون آن ، پوشیده اند...

انسان که خورَد سرما و سردی
روزنه گر باز شود بر درد بعدی
این تن و جانت ز سرما حفظ بدارش
که سرما مادر هر درد و تلخی