به خانه سَر زدم؛
نگاهت در پَسِ پنجره،
صدایت در هزارتویِ دیوارها،
عطرِ نفس هایت در ذراتِ هوا؛ معلق
خلاصه؛
خانه؛ همه تو بود
و
تو؛ همه خانه بودی.
(از دفترِ بابا)

...

جاده آن دَم که تو را از من ربود
جانِ زندگی زِ جسمم پَر گشود
(به یادِ تمامِ وجودم که دیگر رویِ این زمین نیست؛ بابا)...

به نامِ نامیِ پدر????
و
بی مِهرترین مِهرِ تقویم؛
جانم را
تا همیشه از من ستاند.????
غروبِ غمبارِ دهمین روز از ماهِ نامهربانِ مهرِ یکهزار و چهارصد و دو خورشیدی....

صورتِ عشق؛
نه با واژه و شعر
و نه حتی، چَشمت
صورتِ عشق فقط؛
گفتنِ یک جانمِ جانانه یِ توست.

خستگی فرصتِ پرواز نداد
خستگیِ روحِ مرا در قفسی کرد اسیر
اگر از تیره یِ فرهادی یا؛
در سرت شوقِ رسیدن داری
دستِ من را تو بگیر
بالِ پروازم باش
بگذار آسمان؛ فرصتِ پروازِ چکاوک ها را
قبلِ رفتن، ترسیم کند....