خوب یا بَدَش را من نمی دانم!
اما؛
دلم گیرِ نگاهی شد،
که در عمقش؛
هزاران جنگلِ سرسبز پنهان بود
و دریائی در آن پیدا؛
که پایانَش نمی دیدم
اما؛
دریغ و صد هزار افسوس
خطا کردم
خطا کردم
خطا کردم.
...

بعدِ او؛ من با خودم هم دشمنم
بوته یِ هر عشق را از بَر کَنَم
عشقِ او؛ حالِ دلم بد کرده است
روزگارم را مردد کرده است
قابِ عکسی از پریشان حالی اَم
از جنونِ عشق دیگر خالی اَم

...

باران حسود بود
و
ایوان؛ کَم طاقت
اطلسی؛ دِق مرگ شد.

دستِ باران؛
شانه می زد گیسوانِ نازِ بید
بید لرزید،
عشق خندید،
...،
حادثه آمد پدید.

من؛
نَه از شَرَرِ آتش
که از؛
شُرشُرِ باران
سوختم