آمدی جانم به قربانت
ولی؛
آنقدررررر دیر
که؛
آرزوهایم تماماً دود شد،
نابود شد.
تو که باشی بغضِ شب معنا نداره
قاصدک؛
خبرهایِ خوب رو بَرام یکجا میاره.
تا نهادم سر به رویِ شانه ی عشقش
داد زد مادر؛
لنگ ظهر شد
برخیز دیگر!
تو جانم را بغل کردی
و
درد از جسم‌ِ من پَر زد
عجب شوری به پا کردی
سراسر شعرِ نابی که!
و چه فرقی می کرد؛
واژه در چَشمِ تو باشد
یا؛
نگاهِ پنجره؟!
آن دَمی که؛
کوچه شعرِ بی کسی بود.
تبلیغات
