پرنده؛
ناله هایش را زِ گوشِ ابر پنهان کرد
ولی؛
باران حواسش بود
و غم؛
در شهرِ بی دردان
شده سِیلان!

پنجره نالید
و
کوچه در تردید
و
ابر هم بارید
و
معرکه برپا شد

صبح؛
ردپایِ اطلسی بر بِسترم
آه؛
یادم آمد
یک نفر،
یک روز،
جایی،
گفته بود؛
دردها و غصه هایت را؛
به جانم می خرم!

شکست بغضِ قاصدک
بالا آورد آرزوها را؛
گلویِ باد.

چشم هایم نَه؛
اما؛
دلِ من کور بود
چون گمان کردم؛
او،
شب چراغم می شود!