صبح؛
انبساطِ نورِ اُمید
از پَسِ پرده یِ آویخته به شَک و تردید
می دهد باز نوید
هور از راه رسید
باید از خواب پرید؛
خوابِ غفلت که تو را برده تا مرزِ فَنا!
...
کلامت؛
مُعجِزی بر باورِ احساسِ یک زن
شعری بخوان؛
مومن به غزل هایت خواهم شد.
گَرچه سوزاند بال هایم او
اما؛
مقصدَم پرواز است
آسمان هم؛
وسعتِ پرواز فراوان دارد
و من از؛
دوده یِ خاکسترِ خویش
رهِ پروازم هست....
دست هایت؛
بویِ باران می دهند
چَشم هایت؛
هر گُلِ پژمرده را جان می دهند
باغچه؛
عطرآگین تَر شُد از وقتی که تُو؛
گُل کاشتی!
...
من؛
نَه آن سایه که می پنداشتی
انبساطِ آتشم؛
نورَم ببین.
***
من؛ نَه آن ظلمت که می پنداشتی
شعله هایِ سَرکِشَم؛
شورَم
ببین!
...
تبلیغات
