بعد مرگ نانوای دهکده ی ما
نانوایی افسانه شد
بذر نادانی به جولانگاه رسید
خود بینی ،سرمایه شد
تنور خاموش یا
شعله اش سوزنده شد
آنقدر فریاد زد نان
تا سینه اش ،پاره شد
آن نان سوخت
تیره بر دار، آویزه شد
پا ...

هنوز نغمه سرایی می‌کنند
کرکس های چاپلوس
بر پیکر بی‌جان جهل
و
جماعتی گرسنه ی خرافه ،
همیشه آماده ی رقص
در قبال نان
و
نمی دانند که ما خون جگر خوردیم
پیاله در پیاله،به سلامتی هم
عهد برادری بستیم
و
بر رو...

یا حق

سادگی مان را غرق کردن
در سراب
تا افکار مان زنگ
و در کوره ی جهالت گداخته شود
دور تا دور ما را
روی سندان ،
دیواری از اوهام چیدن
تا صدای مان از هر پتک،عاری
و در گلو خجل بماند
با هر ضربه ی جور
پا...