فارقم از دوجهان نیست دگر احوالی
تو ز احوال دلم آگاهی
پرکن این جام می هستی را
این جهان هیچ است در پیچ زلف ساقی

زمانی شب فرا می رسد
که خورشید غروب می‌کند
لب بام خانه تو
دیگر نوری نیست
جز روی ماه تو
دیگر نسیمی نیست
جز نفس های تو
ای کاش شاپرکی بودم
تا صبح گرد چراغ اتاقت می گشتم
تا در سپیده دم
مرا پای گلدان اطلسی
...

چین چشم هایت
همانند صخره‌ای ست
که در دل کوه
نقش بسته
گیسوانت همانند
درختان سبز
بالای کوه
آرامش را به دل
می نشاند ...

تظاهر می کنی
دوستم داری!
گاهی...
از تظاهر هایت
می‌ترسم!
جای اینکه
به رنجم
می‌ترسم
انسان بودنت را هم
تظاهر کرده باشی!؟...