خورشید عالم میکشد رخت سیه بر روی خود
وان دم که خورشید رخت بر من کند تابندگی
م.پاس
در دمی با یک نگه قلبم نشانه رفته است
آنکه چشمانش چو تیر و ابروانش چون کمان
م.پاس
در میان خلوت شب های تاریک دلم
عطر آن معشوقه ام مستانه غوغا می کنند
آتش زدی بر شمع دل با واژه های شعله ور
اما که من لذت برم از سوختن در پای تو...
م.پاس
من که آخر میشوم پروانه ای در این دیار
پس چه باکی من کنم از پیله های روزگار
م.پاس
تبلیغات
