گر به صد منزل فراق افتد میان ما و دوست
همچنانش در میان جان شیرین منزل‌ست
چه سازم که سوی تو راهی ندارم
کجایی که جز تو پناهی ندارم
چگونه کشم بار هجرت چو کوهی
که من طاقت برگ کاهی ندارم
حسن سهرابی...
دلخوش به شعر بودم و جا ماندم از خودم
تا اینکه دور دور شدم کم کم از خودم
در آینه چه دیده‌ام این سال‌ها به جز
تصویر تار و تیره‌تر و مبهم از خودم
پای تو جان گذاشتم و دل گذاشتم
تا اینکه ساختم غزلی محکم ...
من غرق توام، تو غرقِ در سجاده
بیزار زهم، ولی دوتا دلداده
چون عقربه‌ایم و ساعت دنیامان
در دورترین فاصله، خواب افتاده
حسن سهرابی...
در کوچه‌ی یاران شفق، ساکن شو
بر لذت هر خاطره‌ای، ممکن شو
از باغ سعادتت بچین فردا را
آرامش هر روز مرا ضامن شو
حسن سهرابی...
تبلیغات
