خدا کند که بغض ِ غم بیک اشاره بشکند
میان ِ صحن ِ باوری دلی شبانه بشکند
پُر از هوای غربتم سلام ِ من به گنبدت
مگر هوای گنبدت شب ِ زمانه بشکند
...

بیا که در قدمت عطر ِ آب می ریزم
ستاره در شب ِ غم بی حساب می ریزم
در انتظار ِ حضورت نشسته ام بر در
مسیر ِ آمدنت را گلاب می ریزم
...

من تشنه ترین قاصد ِ تکرار ِ بهارم
من عاشق ِ پرواز ِ طربناک ِ هَزارم
حیرت زده ام وسعت گلخانه چرا شد؟
با اینهمه احساس ِ شکوفنده حصارم
...

بال ِ دل را باز کن
یک نفس با ما بیا پرواز کن
در هوای بی کسی رنگی بزن اعجاز کن
هر خزانی در قفایش نوبهاری می تپد با عشق ِ یار
...

بسکه گل کرده هوا در گذر ِ عطر ِ تنت
بوسه باران شده در هر نفسی پیرهنت
وای از آن خنده ی لبریز غزلواره ی تو
آشکارا شده در پشت ِ غزل آمدنت
...