ای مؤذن بر خیز
شور ِ عشقی به شب ِ عالم ریز
چشم ِ دلها همه در خواب ِ جهالت بسته
...

بر در ِ عشق ِ تو با دست ِ غزل دَر بزنم یا نزنم
به سراپرده ی گلریز ِ تنت سر بزنم یا نزنم؟
بوسه باران بکنم روی تو را در نفِس ِ نافله ها
...

امشب زده ام بر سر ، دستان ِدعا را باز
گر معتکف ِ عشقی با من بنما پرواز
از غصه چه پرهیزی با گریه چه بستیزی
...

کو علمدار ِ سپاه
کو حسین ابن ِ علی آن مرد ِ راه
یا علی ، کی میدهی بغض ِ گلویت را بچاه ؟
طفل ِ ششماهه در این میدان دگر با تشنگی بیگانه نیست
مرد و مردانه بکف ، سر مید...

چرا آزرده از دردی
پر از احساس ِ پاییزی شده ، زردی؟
جهان تا بوده در دستان ِ اهریمن شده محصور
رها کن بغض ِ تنهایی تو یک مردی
...