خاک رسی
که سرمه ی چشمان کوزه است
تا ابد
اسیر نگاه های تشنه است
به جای نان "جان داد"
وبه جای آب "خون سرخش را"
بابایی که می دانست
قدر آب ونان این خاک را
عاقبت با لالایی دریا خوابید
کودکی
که آغوش مادرش هم
بوی اضطراب جنگ می داد
....................................................
آنروز...
موج بر دوش خود می بُرد
مرگِ کودکِ درون دری...
کودکان
در چهار راهِ زندگی
چه ارزان می فروشند
گلهای ختم محبت را
عاقبت...
روسپید خواهد شد
شاخه ای که
به"پاییز سپرده" برگهایش را
تبلیغات
