باز میری و دو چشمم از عقب خون میکنی
ناجـوانـمردانـه دل را بـاز دلخــون میکنی .
بـا سـر زلـف تـو بسـتندم چـرا ای نـازنین
ایـن قـضای آسمـانی را دگـرگـون میکنی .
ماروش من ای طبیب ازدرد میپیچم به خود
...

گله دارم از....!
که چنین خوارم کرد.
سخت می لرزم,
" هوا بس ناجوانمردانه سرد است "
و دم و بازدم من بی روح,
دم فرو می بندم,
که دگر بر جگر پاره من,
مرگ وارد نشود....