درمان نپذیرد که دگر پیر شده ست
افتاده به گوشه ای زمین گیر شده ست
وقتی به مقابلش نشستم دیدم
آیینه ی خانه چه قَدر پیر شده ست
...

آتش نه فقط سوخت ز پروانه پری را
سوزاند از این غصه زعالم جگری را
زینب شبی از مادر خود قول گرفته ست
دیگر نرود باز کند هیچ دری را...

انگار که ما آینه ی دق شده ایم
لبریز غم و ناله و هق هق شده ایم
نه می به کف و نه هست معشوق به کام
ما زیر خطوط فقر عاشق شده ایم...

قسم به زلف سیاهش که اعتبار من است
ربوده صبر و قرارم و لی قرار من است

به قدر ثانیه ای گر نبوده در بَرمن
بقدر ثانیه ها یاد او کنار من است

نشسته نام نکویش به جای ذکر نماز
به حمد و سوره چه حاجت ک...

شیشه ها دیده ی بارانی و نم آوردند
بلبلان بر سر گُل نوحه ی غم آوردند
قاصدک های سیه پوش پُر از بغض غروب
خبری چون خبر غربت بم آوردند

(مرتضی برخورداری)...