آنان که به سرو نیزه قرآن بردند
از مشق شب دروغ فرمان بردند

تاریخ دوباره زنده شد ناخلفان
از سفره کنار لقمه ایمان بردند...

زایش آفتاب در بستر روزگار نو
عطر شکوفه زار در گستره ی بهار نو
شادی و شور ناب در حال خوش و قرار نو
کاش فلک بیاورد خنده ی بیشمار نو

حال که قرن کهنه ای ساز عبور می زند

قرن جدید و سال نو چشمک نور می زند...

عید است بده ماهی فرزندم را
شب بوی شب آخر اسفندم را

رونق به لباس خستگان باز آور
شرمنده مکن صورت لبخندم را

بنام نور یکتا خالق منشور زیبائی
نگاه آفرینش معنی خوش رنگ بینائی

شعاعی تند و افسونگر فریبائی جهان آرا
که با آن می شود نیلی وش تاریک مینائی

غبار ابر عاشق تا بگیرد پره ای از آن
بسازد حلقه ی رنگین کمان...

خورشید با نگاه تو می خندد
هر صبح از کرانه ی مینایی
خمیازه را که می شکند لبخند
می سوزد از شراره ی زیبایی

رویت که در پگاه تو می شویی
انگار ژاله شسته گل مریم
ابریشمی که مست نگاه توست
بر صورتت نشسته کمی...