در خانه ی آسمان چه شوری برپاست
انگار میان اهل ِ منزل دعواست

جنگ است میان صاعقه ، باران ، ابر
" خورشید " ، بزرگ ِ خانه ، کو ؟ ناپیداست


حنظله ربانی
...

نه اهل گریز بوده ای همچون رود
نه مثل تمام ابرها بغض آلود

این گونه دلت قرص نمی ماند ای کوه !
پشت تو به خورشید اگر گرم نبود

حنظله ربانی ...

" رباعی "

اعجازِ بلند ِ " قاضی الحاجاتی "

قرآن مصوّری ، پر از آیاتی


دستار تو سبز و احترامت واجب

یعنی که تو ای " بهار" ! از ساداتی

حنظله ربانی
...

رباعی :

از نسل و سلاله ی سیاوش بودید
خاموشگر خروش آتش بودید

مانند خلیل ، سبز ، در آتش و دود
رفتــیـــد ... که " رندان بلاکش " بودید

حنظله ربانی

...

زرد است نشان و شهرتش " پاییز " است

با آمدنش حیات ، حزن انگیز است


وقتی که تمام هنرش " ریختن " است

پیداست که از طایفه ی چنگیز است


" حنظله ربانی " ...