نه خزر می توانست نیل باشد
نه من زلیخا !
کتابی ندارم
و بر شانه هایم
مزارع گندم نمی روید...
سیلوی دستانم هفصد سال بدون انگشت های کشیده ات
از غلات نامم ترک خوره اند!
نه کنعان را دیده ام و نه یوسف...

شاعرترین لبخندهایت را برای من کنار بگذار
با چشم های بالغت
سخن بگو
کسالت ابرها را تکان بده
گردبادی در مویرگ هایم می وزد
عشق بر لبانم اتراق می کند
حالا تمام سلول هایم لبخند خواهند شد
با آماده شو...

به تو نگاه می کنم
آفتاب سر رسیده است
آسیاب های بادی بر مژگانت می چرخند
خوشه های گندم از نگاهت فرو میریزند
به نگاه می کنم
سرزمینی از خورشید در آغوش من است
** زینب سادات حسینی ** (ترنم) ...