در ذهنیتم ...
متواری ام
و
برای بیدار کردن
ایمانی
که
در ساعت دیواری
بخواب رفته
نمیتوانم از استخوانهایم
کمک بگیرم
انگار
نبض هر احتمالی میتواند
در حجم دستخورده ی شب
حرفی برای خصومت این روزها
باشد ...

در احتمال چشمهایت
از خیابان
به
خانه برمیگردم
برای ذهنیتی
که
از مبتلا شدن
دهان به دهان ایمانمان
و
اعتمادی
که بی جهت
صمیمت بوسه را
توجیح میکند

حامی شریبی...

همیشه
از گذشتن شروع میشوم
و
در باد
میرسم
به
اعماق پرنده ای
که
سپیده های ناتمام را
از دست میدهد
خون ...
روی نفرتهایم
لخته بسته

حامی شریبی
...

در این بی قراری
رفتن
مهم نیست
باران
چقدر طول میکشد
اگر دیرت نمیشود
دلواپسی را
از نگاه
این خیابانها
کم کن
بخاطر بی حواسی
این چترها
آخر
در استخوانهایمان
چال میشویم

حامی شریبی...

دستی تکان
بده
تا تورا
گم نکنم
در میان این همه
تنهایی

حامی شریبی