من انسانم
نمی خواهم قلبم
از جنس سَراب باشد
دوست ندارم
دیوار خانه ام
ویران و خَراب باشد
دل نمی دهم
به گُلِ سرخی
که نیست با من
در آن بَزمَم
که ساقی اش ،
مهتاب و شَراب باشد
...

آب نمی شود برف
در سرزمینی ،
که دلهایش ،
گرم نیست
چه گوید بهار ؟
با گُلی ،
که گُلبرگش ،
نَرم نیست

چرا دیدنت
از دور خوش است
چرا رنگ سُرخت
می کند جادو غروب ؟
در بازی ابرهایت
هر چند می شوم آرام
در دلم اما بر پاست
شورش و آشوب
چرا نقش تو
با همه خامی
پیرِ عشق را
می کُند مجذوب ؟
ترانه های نابت
چگونه م...

باران ،
نخوان نغمه هایت را
خیس مکن
هوای خاکی کوچه را
پاره است ،
کفش های کهنۀ دخترک ،
طراوت نبخش
گل های سرخ باغچه را
خشکیده گوئی ،
بر لبِ جویِ آب، زندگی
تازه مکن
اشکهایِ روی طاقچه را
...

فردا ،
پرواز چکاوکی زخمیست ،
بر آشیانۀ دیروز
که در شاخه ای ،
بر روی امروز نِشسته است ،
کاش ...
برگ هایش سبز باشد