(۱)
آی‌ی‌ی شعرِ ناگهان!
ای واژه‌های فشرده
وزن‌ِ تو را
فقط شاعرها می‌فهمند!
-سپیدی!؟
-زلالی!؟
-غزلی!؟
***
آه...
تنها الفباست که
تو را با کوله‌ای
می‌تواند به گُرده بکشد!.


(۲)
دارد،،،
...

(۱)
انتظارم،،،
بوی سیگارهای زر گرفته...
و روزهای تلخِ نیمه سوخته
میان بغض خاموشت وول می‌خورد.
***
--خط خطی‌های من،
حزن بی‌پایان خانه‌ست!



(۲)
پُر از هراسم!
نه هراس از مرگ...

(۱)
تاول‌ پاهای رفتگر پیر،
وُ
زخم و زگیلِ دست‌هایش
قصه‌ی دوستت دارم را
با دو قرصِ نان-
به خانه می‌برد
تا،،،
هر شب همسرش
با پاشوره‌ای از عشق،
التیامش دهد!


(۲)
پیراهنت،،،
...

(۱)
به راه می‌نگرم وُ
--آه می‌کشم!
آخرین آرزویم،
آمدن توست.


(۲)
پرنده بودن
چه خوب است؛
بی‌گذرنامه همه جا می‌روی!


(۳)
توی آسمان می‌رقصید؛
پنجره را که بستم
--ماه مُرد!


(...

(۱)
جز خیالت
چیست تسلی این دل
غربت رفته؟!


(۲)
شاعر نمی‌میرند!
بال می‌گشاید
پرنده می‌شود
و فراموش می‌کند راه زمین را


(۳)
سنگ‌ها هم دل دارند!
این را
از اشک‌های پدرم فهمیدم،،،
پدری،
که مادرم به ا...