نازنینا

لغزش شرم از نگاهت دلربایی می کند
در میان مردم چشمم خدایی می کند

نعره ی طوفان به گوشم جز سکوت محض نیست
تا به روی عرشه عشقت ناخدایی می کند

نازنینا ناز چشمت طاقتم را کرده طاق
مثل آهویی که شیران را هوایی می کند

چند سالی می شود بر لشگر گیسوی تو
در خیالم دست من فرمانروایی می کند

با سپاه عشق من همراه شو چون بعد از آن
امپرا طوری ما کشور گشایی می کند

هر چه دارم نذر مویت میکنم چون لایقی
دلستانی چون تو آدم را فدایی می کند

دیده ام مهتاب را با التماس از روی تو
دسته ای از نور را هر شب گدایی می کند

زهره  از روی حسادت  در میان اختران
تا تو را کوچک نماید خودستایی می کند

عشق در هر لحظه شکلی تازه می گیرد به خود
عشق هر شکلی که باشد کیمیایی می کند

پیک آخر را اگر ساقی به دست ما دهد
مطمئنا بخت ما هم خودنمایی می کند

مانده تنها یک شب از شبهای هجران و چه حیف
دارد امشب عمر با من بی وفایی می کند

شک ندارم یک زمانی کارگردان فلک
از سکانس عشق ما هم رونمایی می کند

ایمیل مقصد