زوال زخم

ارسال شده در تاریخ : 05 بهمن 1401 | شماره ثبت : H9423587

ضربان تکه ای یاقوت ،
در برف های سرزنده ی حیات،
طغیان رودهایی کهن، بر خاک..
.
.
.
دلیجه های اهلی ، از گرمی دستهایت
می پرند ...
پرده های زلال ، از کنیسه های سرخ پر میشود
آسمان کولی وش، آبیست!
.
.
.
خیزران های سوخته در افق
و قهوه ای که با نجبا مینوشی،
خبر از شامگاه دست نخورده ی من دارد ..
تو را میخواهم
لبهای تو محاکات آغوش اساطیرست
پرچین گیسوان بدوی ام را
از عطر خون و شهد گلها پر میکنی...
نوشاک باغهای جلیله ی غزل
تنهایی خالی را پر میکند

تو
مدام در منی
در هیاهوی طربناک شکوفه هایم
مرمر مذاب ساقه هایم
و تبم

لخته ی بیدی!
زوال زخم ی!
گیلاس عطشی!

و من
چون رقصنده های طلایی روزگار
زندگی را ،دوست میدارم ..