خداوندا اَزان هایی که بُردن من به رسوایی
غمَم چَندان فَراوان شُد که شد از قطره دریایی
به دشمن ها شدم مظنون دریغا دوست دشمن بود
چه سرمایی کشیدم من رِسد یارم به گرمایی
چه راز هایی به او گفتم ولی اکنون پشیمانم
اگر دیروز برگردم نگویم سِر به کانایی
به دائم فکرِ من آن بودُ عقلم بر دلم بد باخت
ز عَقلَت هم بگیر فرمان چه امروزی چه فردایی
به ظاهر گول خوردم من نه باطن را ندیدم من
ملاکم ظاهرَش نامَش،وَ فکرم بود زیبایی
پشیمانی دگر سودی به این حالم ندارد پس
چه بهتر آن،که او بی ما،رَوَد هرجای دنیایی
لهف در پیش من باشد کُنَد تا مرگ همراهی
دراین عالم چه دیدم من کشیدم من چه غم هایی
دلم آشفته ناراحت ازین بی احترامی ها
به کی حل میشود مشکل،ندارم من شکیبایی
به چشمانم فشارامد که از بس ریخت مروارید
شدم از اشک بارانی به کوری رفت بینایی
تقاضایی ازت دارم اجابت کن خداوندا
تو میدانی چه میخواهم تو بر هر چیز دانایی
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 8
امیر عاجلو 02 آذر 1402 16:30
لطیف و دلنشین
علیرضا خسروی اصل 02 آذر 1402 17:40
متشکرم استاد گران قدر
سیاوش دریابار 02 آذر 1402 19:17
جناب آقای خسروی
شاعر فرهیخته و گرامی
امروز مهمان دفتر شعر شما بودم
شعرتان زیباست
بر دل می نشیند
آرزوی مانایی قلمتان را دار
علیرضا خسروی اصل 03 آذر 1402 09:45
خیلی ممنونم
نظر لطف شماست
سروش اسکندری 04 آذر 1402 08:15
درود بر شما جناب خسروی اصل زیبا سرودید
علیرضا خسروی اصل 04 آذر 1402 12:40
نظر لطف شماست
فرامرز عبداله پور 04 آذر 1402 08:18
درود زیبا سرودید⚘⚘⚘
علیرضا خسروی اصل 04 آذر 1402 12:40
متشکرم.