دمی بی هوایت
نمی‌توان زیست
آلوده‌ام من
به نفس‌هایت
در قرنطینه‌ی آغوش
تنگ بفشارم
اپیدمیِ حادی‌ست
واگیرِ تندِ لب‌هایت
مزمن به آن
دچارم کن
دست از تو نمی‌شویَم
تا بوسه‌های داغت
از تن و جانم
عیادت می‌کند
ت...

از پنجره دیده ام
پشتِ پاهایِ تو
فصل ها
خانه به خانه
کاسه می برند
تو بر می گردی
تمام اشک هایم را
به آسمان بخشیده ام
دانه دانه
واژه های سرخ
از شعر سپیدم
سبز می شوند

✒مینا_یارعلیزاده...