کودک من!
شانه هایم سکوی پرواز فرداهای توست
با چشمان نیمه بازت
بگو با کدامین افق در ارتباطی؟
چنین ژرف، چنین صاف، اینگونه آرام
که از دشت آغوشم مهر می خیزد
بهشت روی زمینم!
کودکم!
تیر نگاهت در چله ی دوش م...

رخت خاطره را
بر دوش کدام شاخه
آویخته ای؟
باد وزیده و
آشفته کرده
بند بند دلم را
سوار فاصله ها رفته ای
واین لحظه های عاصی
بغل کرده زانوی غم
به صراط هیچ خیالی
مستقیم نمی شوند
از عرض شانه ها بگو
و ضلع آ...

وقتی که
جغد تنهای شب
از سرِ شانه های باد
می پرید
و مشت های رهای افق
ورق های برگشته ی زمان را
بر فرقِ خاطره ها
می نشاند
سه
شاخه
گل
با احترام و
اقبال و
خواهش
در قلب من
فرو رفته بود
و من
به هر جای جهان
م...

پاییز کی رفته بود؟
که می آید اینک!
بی تو
اینجا تمام لحظه ها
برگریزان...
اینجا تمام فصل ها
پاییز...
دلم تنگ است
از دست پنجره ها
آخر چه بر می آمد؟!
وقتی که یکریز
چشم ها بر شاخ آسمان
می خشکید
بی شک
داد ...

فصل کوچ که می‌رسد
کوچه کوچکتر می‌شود
آسمانِ بی‌ریسمان،
میلِ بافتنی...
زیر و رو، زیر و رو
دو روی سکه‌اش، خط
کم می‌آورد، کلافِ دل
شالِ باد را چنگ می‌زنم
کبوترِ نگاه را
از بازِ پنجره، پس ...
فاصله را با ...