چون تیغه ی ظلمت کمر صبح خراشید
از طاقِ فلک خون به تنِ بادیه پاشید

بستند رَهِ آب چو بر خیمه ی عشاق
پنهان شده زین شرم دگر چهره ی خورشید

فریاد زَد آن مرد خدا کیست مرا یار
گر طالب حقید به میدان بشتابید...

چه نیکو محفلی گردد که با اهلِ قلم باشم
میانِ جمع خوش خویان به یک دل هم قسم باشم

غزل چون مونسم باشد به کلک خویش می بالم
رها از بُخلِ نادانان به دور از هر ستم باشم

دمی در کوی دلداران،غنیمت برمن عاشق...

ایّام محرم شد و ، ما مستِ حُسینیم
این سُکرِ شرابی ست که تخمیر نخواهد

زین جام حقیقت دو سه پیمانه بنوشیم
چون تُنگ شرابی ست که تطهیر نخواهد

آزادگی از خون حسین است در عالم
او مکتب نابی ست که تفسیر نخوا...

خاموش نمائید زبانِ گِله ها را
مِهر است که پایان بدهد فاصله ها را

مطلوب شود کارِ جهان با نظرِ عشق
روزی که سر آید همه ی حوصله ها را

کبر و حسد و بُخل و ریا ،ننگ بشر شد
باید برهانیم دل از این تَله ها ...

صبحی شده اینجا،که بر گل شبنمی نیست
فصلِ بهار است و،نشان از نم نمی نیست

روز آمده ، لیکن سیاهی مانده از شب
این اتفاق اینجا که چیزِ مُبهمی نیست

جغدی که رازِ جنگلی پیشِ تبر گفت
یعنی که دیگر در طبیعت ...