در دَمن چوپان چو نوشد از چَه بی غیرتی
پاسبانِ گله با روبه کُند هم صحبتی

باغبان گر بِسپرد گل را به دستِ هرزه ای
بوستان را خُشک می سازد ظهورِ آفتی

چون تبر حاکم شود بر پهنه ی هر جنگلی
سرو هم شرمنده ...

در کلبه ی ما نیست صفا، سرزنشم کن
تقدیر؛ بر این حکمِ جفا ، سرزنشم کن

تردید ندارم که یقینم به فنا رفت
در ورطه ی لا حَولَ ولا سرزنشم کن

عمریست که در راه گناهم به تکاپو
این بار به هنگام خطا سرزنشم کن
...

بشر امروز چه مستاصل و درمانده شده
وحشتی در دلش اُفتاده و ترسانده شده

آنکه از شوق به هر راه کپَل می جنباند
پیکرش از تبِ بالاست که لرزنده شده

نیش ویروس نحیفی ز تنش حال گرفت
آن پدر مرده ی چلغوز که درند...

خالقی دنیا به نسیانش سپرد
فرصتِ عصیان به شیطانش سپرد

تا که گم شد بچه خرگوشی ضعیف
...

چه زود کوک می شود طنینِ لحظه ها به دستِ نامرادِ غم
و دعوتیم در ضیافتی دگر ، به صرفِ غصه های بیش و کم

پس از تنفسی که غرق می شود ز داغ نوظهورِ ماسک ها
دوباره فرصتی دهد،هجومِ دردها به ره زنان هم قسم

هن...