حاصل جذر دلم
آه بود
کمی هم اشک
و حسرتی که
جاری شد
بر مویرگ‌های
احساسم

در آن ساحت از
زمان
که زبان از گفتن
باز می ماند
و قلم از نوشتن
می ایستد
غم ترانه هایم
را با آکوردی از
دلتنگی
بر سیم گیتار
می ریزم
و دراعماق
چشمانت
غرق
می شوم
شاید که دلت
عشق را
در شعر واره ها...

وقتی که بارون اتا 

اشک ابرو در اتا 

دل شوا عاشق بشه 

روح گشنم خیلی وقتن که شوا 

تو خیالت ول بشه 

دست خالیم مثه پشته 

رو سر زلف سیاهت نشتن 

شهد او لوون نازت 

به دل درمونده مه 

مثه اکسیر بهشتن ...

گر موی تو بندی است بر پای دل ما
این غمزه و نازت شود آن غزل ما

مجنون نداند تو لیلی رخ و نازی
آنگه که بداند شود او خجل ما...

.عاشق آنست کزین منزل ویران برود
در پی آن صنم و عشق؛ پریشان برود

مرغ طوفان بدان عاشق یارش باشد
از سر شوق وصالش شتابان برود

جامه کبر برون آرد و مستش باشد
بهر بوسیدن رویش به کنعان برود

ساقی عشق بریز...