این آتش عشق که به جان می دارم

یادی ز عزیزیست که در دل دارم

از جانب حق روا چو گشت بر دل ما

بر تارک دیدگان به چشم انگارم
...

برق چشمانش، با ما چه حالی می کند

دلبری ها را رها کن، دلربایی می کند

آمدش با زیرکی خود را نشاند بر جان ما

دل گرفتارتش که شد، لن ترانی می کند
...

آیا که شود مونس و جانم گردی؟

نوری بشوی، روشن راهم گردی؟

دُردانه شوی صاحب این خانه شوی

در قلب بمانی، ضربانم گردی؟
...

می شود روزی در این دنیا همه شادی کنند؟

فقر رخت بسته رود، مردم جوانمردی کنند؟

می شود روزی ببینیم، غم ز دل بیرون شده

جای غم مهر و محبت پُر شود، شادی کنند؟
...

در این سرای فانی، بی یار نفس کشیدن

دیگر به جان نی ارزد، یک دَم نفس کشیدن

یارم مدد بفرما، عشقت به سینه دارم

بی تو جهان نی ارزد، یک دَم نفس کشیدن
...