دوش با صدایت باز بیدار شدم

دیوانه نبودم، بی هوا خام شدم

چشم مَستت دل ز ما آنی رُبود

دل سپردم، که چنان رام شدم

توبه کردم که دگر از لب تو می نخورم

نزنم بر سر خود غُصه هجران مخورم

شب شد و بار دگر یاد تو آمد به سرم

توبه را بشکنم و می، ز جانان بخورم
...

سوی عشقت من روانم، می خوانی مرا؟

عاشقم سر در گیربانم، می خوانی مرا؟

دل پریشانت شدم، یک دَم صدایم می کنی؟

مهر تو بر جان نشانم، می خوانی مرا؟
...

بخوان تا بگویم برایت ز عشق

ز جادو و غوغا و اعجاز عشق

ز دُری که بر جان و دل افکند

چو مهرش ببینی، زنی ساز عشق

به گیسوی عزیزی، دل مبتلا شد

عزیز جان ما فهمید، غوغا بپا شد

سخن از عشق گفتن بس حرام است

بدینسان بهر دل، ای وای عزا شد
...