گِره ای بزرگ از یک کار
در گوشه ای می گریست
دستی که مامور باز شدنِ آن بود،
رسید.

امّا گره
با دندان های
کم طاقت و بی صبرانه ای
جویده شده بود
و از درد
چنان در خود می پیچید
که هیچ دستی
او را توان...

رگ های زمین
انسولینی می خواهد
برای قندِ خونی که
شیرین زبانیِ دولت ها
تحمیل کرده است
بر اهلِ زمین

✍رجبعلی باقری
#سپکو_زمین...

شب با انزوای صمیمی اش
به رویای بال دارت
قفسی آسان می دهد
آنجا که ماه
کلاسِ درسش را
می گشاید
به روی سیاه مشق های شبانه ات

✍رجبعلی باقرے
#سپکو_شب...

پروانه های بوسه
میانِ پیله ی لب هایم
ماندگار کرده اند
سال هایی را که
می چیدم
از باغِ دلت
دسته گلِ بوسه را

✍رجبعلی باقرے
#سپکو_بوسه...

ساعتِ دوست داشتنت را
نبودنت
در من اذان مے گوید
اوقات شرعیِ دل تنگی ات
قائل به ساعت معینی نیست

✍رجبعلے باقرے
#سپکو_ساعت...