"کلمات آبی"
می آویزم
بر خود
دشتی را
آن لحظه که می گریزم
به سمت پروانه ها،
در نفس تو
در یک صبحگاه
آنگاه که در رابطه ام
با پنجره
و آفتاب را تصاحب می کنم.
نور!
از صدای پرندگان بر می خیزم
شتاب می برم
ب...
"نور"
تودرتوی حرف
که می خواندم
و هرچه از آن روزنه بیرون
کلمات می راندم
به سوی آفتاب،
نور
یک خواهش است
به زبان ساقه ای
که آوندها
کشیده در من.
روئیده ام در خودم
و اینگونه
جان گرفته ام
با تو!
شاعر:...
"همهمه ی بی واهمه"
هم از آن نقش
گرفته، می نویسد
هم به همان هنگام
که زمان نیست
ظاهر می شود،
هم از همه ی سالیان
می آید و
هرگزش
با هر هم و هیچ در می افتد.
هم-راه است
هم چیز!
که در هم شکسته می شود،
هم-...
"آواز روئیدن"
چگونه است؟!
که در من نخواهم بود
نیمی پخش در ساقه ها
و نیمی دیگر
گراییده به افق،
که باز
سربسته مانده در خوشه ها
چنین رها
در برم گرفته
باد.
چگونه است؟!
به تابیدن
که دستم می رسد به خورشید،...
"یک ضلع ماه"
چنان تر از آبی باران
بسته ابر
از همه جا در خود،
در اعماق
و از پس ام تاریکی روان،
مرا به هم راه می دهد
و تو را می کشد
آفتاب.
یک کلمه آب رفته
از چند حروف پایین تر
در لبه ی تیز خاک
و ترک
که...
تبلیغات
