حوای ِ من
در پی ِ وسوسه ی سیب ِ سرخ ات ، هنوز بر زمین ِ گرد ، می گردم

تو را از کدام بیابان ِ دور ، از کدام دره
از پاییز ِ کدام کوچه رانده اند
نزدیک ِ کدام آسمان بایستم ... کدام ستاره ...

که عشق ِ نی...

چشم دوخته ام به خیال
به خیال ِ نسیمی که هر صبح ، از میان ِ دریچه ی پنجره
از گوشه ی پرده ی حریر ِ اتاق
تار به تار ِ گیسـوی ات را نوازش می کند ...

من آن جا نیســتم!
حریر ِ خیال ِ صبح است و بازی ِ نسیم ...

دیگر با رنگ های دلنواز ِ پاییز، نقاشی نمی کنم
ترانه می سـرایم
می خوانم و می رقـصم و می گریم و ...

این آغازی ست بر پایان ِ من!


م درجزی...

من ام و این قلم
و قصه ای که روایت می کنم ... تا به آخر

قصه ی خیال ِ مردی میانسال
که پایان ، در سرشت ِ هر آغازش
آواز می خواند آواز می خواند

آواز
...


...