به تنهایی چون به آرامش رسیدی در کار راز
در اشتیاق آن حاجتی از خدا باش در اوج نیاز
به هر ره که رفتم همان خوش گوی از محبت
کجا تواند خدایا همچو تو باشد مهربان دلنواز
سخن می گویند ناپخته آن ظاهر بینان...

چو تنها نشین شب در دل دارم غمی
غم دل را دورم نما جفا رود به رهی
به ظاهر لبخندی مزن دل شکسته ام
در سرشت آدمی باشد نیاز به همدلی
جلا میدهد شیشه را استاد تا کند آیینه
ای دل سخن نامحرم چرا شنیدی دمی ...