تاراج برده چشم‌هایش صد غزل را
پایین کشیده بوسه‌اش نرخِ عسل‌ را

از دیده رفت و از دلم اما نرفت او...
تغییر داده عشق او ضرب‌المثل‌ را

قرنی‌ست جنگی نابرابر در گرفته...
چشمان او، دل، برده او بی‌شک جدل را...

گفته بودی نروی هیچ زمان از بَر من
هر شب و روز به فکر من و رویای منی

گفته بودی که دگر عاشق و شیدای منی
حال رفتی و ببین یار تو دنیای منی



...

روبرویم اشک و ماتم، پشت سر ویرانگی
ضربه‌ها خوردم دما دم، از کتابِ زندگی

ضربه از عشق و محبت از رفاقت های سرد
ضربه از دلواپسی ها، از جوابِ سادگی

ما که در عشق و رفاقت، زخم‌ها داریم به دل
عاقبت تنها شد...

آتئیست و مرتد و بی دین عالم بودم و با عشق تو
مسیحم ای یارا بیا و دین و ایمانم ، ببین
خشک و بی ریشه گرفتار زمین بودم ولی
مهر تو جانی گرفت و امروز ستاره ی آسمانم ببین...

جان من از روز اول وصله‌ی جان تو بود
اعتقادم دال من ، از دین و ایمان تو بود
شاعر دیوانه‌ات مجنون و حیران تو بود
دال من ، جان دلم قطعا که خسران تو بود...