روی طلایی شدو قدم کمان
سینه پر آشوب ز سوزی نهان

مثل همان مرغک رنجور عشق
حبس میان قفسی بی نشان

مانده در این بهت که آیا شود؟
بگذرم از محبس تن پرکشان؟

تا که به پرواز در آمد دلم
خواست به اوجش برس...

خواهش چشم تر و گونه مرطوب تویی
علت اصلیِ آشفتن و آشوب تویی

فتنه هستی و من مصلحت اندیش هنوز
باز هم در نظرم دلبر محجوب تویی

نازنین پیش تو من قافیه را باخته ام
باعث اینهمه وا ماندن و سرکوب تویی

عمر ...