من گم شدم در آخرین بیتی که هرگز نسرودی

من در پیت آمدم، گشتم همجا را تو نبودی

من در سفر از خویش به خویشم شده‌ام سخت گرفتار

ای خویش جدا از تن من کمکم کن، کمک ای یار

من هم زبانم بسته هم قلبم گرفتار

...

دیگر در غزلم قافیه پیدا نمی‌شود

آن قدر نبودی که درد من با دیدنت دوا نمی‌شود

شنیده‌ام خوشی در کنار یارت، آری؟

کاش به عینه می دیدم که با شنیدن باورم نمی‌شود

یادت رفته که قول داده بودی به عاشقت

یادت...

از توبه های هرشبه خسته‌ام
از فکرهای ممتد منتهی به تو خسته‌ام
از این من خراب به ظاهر بدون نقض
از روزگار پر از درد ساکت خود خسته‌ام
بی ای...

خوشبخت کسی که دستانت را دارد
خوشبخت کسی که در دلت جا دارد
خوشبخت دلی که خوش به دیدارت است
بی چاره دلم هنوز دوست دارد...