صدفها
مارپیچهای غمگینی هستند
از صدای دریا ...
چه دلتنگی عمیقی
در چشمهای توست
وقتی روبری دریا می نشینی
و چشم انتظار لنجها می مانی
...

قفس بی پرنده ای بودم
خنده نه، طرح خنده ای بودم
زیر چرخی که زندگانی بود
من فقط چرخ دنده ای بودم

از گندم‌زارها که می‌گذرم
دست‌ام به خوشه‌هاست
دلم با تو
از خیابان که می‌گذرم
یاد تو با من است
چشم‌ام به چراغ راهنما
راه که می‌روم با منی
کندتر از من قدم برمی‌داری
زودتر از من
به خانه می رسی ...

بعد از رفتن ات
تکیه دادم به دیوار
خانه متروکی
در خیابان آذربایجان
می توانستم
همسر دلسوزی باشم
یا مادری مهربان
اما دستهای تو
رویای مرا
به خانه دیگری بردند
...

نقطه کور
گره می‌خورد
درخیالات خودش