« پند»

اودفترِمرا ورق زد و، من منظرِ لبش رندانه جایِ پند،قندگرفتم ز مطلبش

گشتم مرکبِ قلمش ، نقشِ مشقِ او
خوابیدروی دفترو،بُگذَشتم از شبش

حسن کریمی...

«جان دادنِ شیرین»

افسرده وغمگینم،چون خویشتنِ
خود را ، دیریست نمی بینم
این طفلِ شرورِ شهر ، سنگی زده
بشکسته ، آئینه آئینم

نه نرگس ِ بیماری ، نه تب به لبِ
یاری ، انگار نه انگاری
فرهادصفت خو...

‌‌‌‌‌‌ «جان وتن»

گُل که ازخاکست،جاناازخودت بامن بگو
باز هم بویِ تنت، جا مانده در گلشن بگو

هرکجارفتم،توقبل ازمن همانجابوده ای
تا به کی دنبال جان ، باید بگردد تن بگو

حسن کریمی...

« تروریسم»

در عزایِ نبودن خورشید،

روز هم جامه سیه پوشید،

هیچکس را در این شبِ تیره،

باوری از طلوعِ دیگر نیست،

دگر انگار بودنت آدم،

روی این خاک هم میسر نیست،

انتحاری جلیقه میپوشند،
...

« بامن چه کرد»

وای ازآن چشمانِ تو،با من چه کرد.!
شعله هایش، با دلِ خِرمن چه کرد.!

باغبان از دیدنِ رویت ، خجل
رنگِ رُخسارِ تو ، با گلشن چه کرد.!

حسن کریمی...