شب بود و می ربود زمستان بهار را
تب بود و می زد از سرم آخر قرار را

اندوه و درد و غم ؛
همه بر یک قسم که تا
وارونه سازم این قدح اعتبار را

ابلیس های مست
خفاش های شوم
ته مانده های فصل نگون بخ...

در گستره ای فراتر از زیبایی
مهتاب ترین ، ترانه ی رویایی

یک جمله ی عاشقانه از من به شما
تو ماه ترین فروغ بی همتایی...

در تلخی روزگار اگر چون شکرم
دل خوش به حضور در جهانی دگرم

من باشم و دلدار و جز این گر باشد
آه از جگرم دوباره آه از جگرم...

آهسته قدم زنم به ساحل
با پای برهنه بی اراده
نیلی وش بیکران آبی
آن دختر بی ریای ساده

با پیچش موج موج مویش
بی تاب کند ترانه ها را
با آینه ی زلال رویش
مستانه کند دلانه ها را

خورشید در آن کران...

در هر رمضان ماه رخ یار خوش است
در نیمه ی شب ظهر پدیدار خوش است

لب تشنه ی روزه ایم و محتاج از آن
لعل لب آتشین که افطار خوش است...