هوا، سرد است و من عریان ترسم

درون  مسلخ زندان ترسم

من ِ ویران شده در سیل اندوه

گرفتار تب ِ سوزان ترسم

بهار آمد ، ولی غمگین و خسته
تبر ، لبخند جنگل را شکسته
به جای موج آب و رقص ماهی
علف بر دامن هامون نشسته

عشق در میهن من
پرنده ای بود
با بالهای سبز
که در آستانه ی فصل سرد
در محراب تعصب
پروازش را بریدند
و به قعر تنهایی تبعیدش کردند ،
عشق
در انزوا شاعر شد
و برای راهبه های سرزمین رقص و لبخند
که...

خِرد ،
چون شاخه شکسته
که بر دامن نمناک جنگل افتاده ،
هنوز
فرصت زندگی دارد

اما

مشتریان نان ارزان تقلید
کنار تنور گرم تعصب
صف کشیده اند
و دستان سرد پاییز را
روانه ی جنگل کرده اند

...

نگین خوش تراش دست جَبریم
به زیر تیغ تیز سرد صبریم
می آید موج غم ، از سمت مشکل
ما تنها تار و پود روح ابریم.